خدایا، هرگز مولای کریمی را بر بنده زشت کارش صبورتر از تو بر خود ندیدم. ای معبودِ من، تو مرا می خوانی و من روی می گردانم. تو مهر می ورزی و من به خشم می آیم. تو دوستی می کنی و من از سر جهل رد می کنم. گویی که مرا بر تو نعمت و منّتی است. با آن همه ناسپاسی من، باز هم تو از رحمت و احسانت بر من فرو می باری و از فضل و کرمت عطایم می کنی. ای مهربان، بر این بنده نادانت رحم آور و به احسان بی پایانت بر من ببخش که تو بسیار بخشنده و کریمی.

***

خدایا، معبودا، بارالها، با بار حاجتی بر دوش به درخانه تو آمده ام، از تو پناه می جویم و حاجت از تو می خواهم. نه لایق آنم که دعایم را پاسخ گویی و نه شایسته آن که به عفو و بخشایشت از من درگذری. چشم امیدم به لطف توست و اطمینانم به راستی وعده ات. که فرمودی: هرچه می خواهید از فضل و کرم خدا بخواهید که خدا با بندگانش همواره مهربان است. پس ای سراسرمهر، به عفو و بخشش خود از من درگذر، به اعمال ناشایستْ مؤاخذه ام مکن و دعایم را اجابت فرما.

***

خدایا، تنها تو را می خوانم و نه غیر تو را که چون غیر تو را بخوانم، محروم خواهم شد. جز به تو امید نمی بندم که چون به غیر تو امید بندم، ناامید خواهم شد. بارالها، ای لطیف و ای بخشنده، هر نعمت و نکویی از آن توست و هر حاجت به دست تو برآورده می شود. پس ای مهربان، مقام یقین و حسن ظن به حضرتت عطایم فرما، و امیدواری به رحمتت را در قلبم پایدار کن و رشته امیدم را از غیر خودت پاره کن که جز به تو امید نبندم و جز به تو اعتماد نکنم.