#شبهه_ظهور
آیا تأخیر در فرج موجب قساوت قلب می‏ شود؟

آنچه که بر هر مؤمنی بلکه بر هر انسانی لازم است، اینکه هیچ گاه از تأخیر فرج وظهور منجی ناامید نباشد، بلکه باید به ریسمان صبر چنگ زده تا به سر منزل مقصود رهنمون شود. واین تنها از راه ایمان قلبی به خداوند متعال واینکه او خُلف نمی‏کند، میسّر است ونیز با سیر وبررسی سرگذشت امت‏های پیشین که چگونه بعد از هر عسر وگرفتاری شدید، خداوند آخرالأمر برای آنها یسر وفرجی حاصل نمود، به دست می‏آید. وهمچنین با مراجعه به فطرت ومیل درونی خود که چگونه به ظهور منجی بشریت متمایل است می‏تواند خود را از یأس وناامیدی رهانیده وبه ظهور منجی امیدوار باشد.

در ذیل آیه شریفه {وَلایَکُونُوا کَالَّذِینَ أُوتُوا الکِتابَ مِنْ قَبْلُ فَطالَ عَلَیْهِمُ الأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ}؛ از امام صادق(ع) روایت شده که فرمود: “تأویل هذه الآیة جاء فی أهل زمان الغیبة وأیّامها دون غیرهم من أهل الأزمنة وإنّ اللَّه تعالی نهی الشیعة عن الشک فی حجة اللَّه تعالی، أو أن یظنّوا أنّ اللَّه تعالی یخلی أرضه منها طرفة عین"؛ “تأویل این آیه برای مردم عصر غیبت است، و روزهای زمان غیبت غیر از روزهای اهل زمان‏های دیگر است. خداوند متعال شیعیان را از شک در حجّت خود نهی کرده است ونیز نهی کرده از اینکه گمان کنند که خداوند زمین را یک چشم برهم زدن از حجت خالی می‏ گرداند.”