«آیا هیچ گاه در دل شب دور از هیاهوی زندگی به آسمان پرستاره نگاه کرده‌اید؟ و روح شما به عظمت و زیبایی آن مجذوب شده است؟ این احساس احترام و ستایش به عظمت و زیبایی، اظهار خضوع و تسلیم در برابر خالق آن نیایش نامیده می‌شود.

نیایش، ارتباط قلبی است با ذات عالم هستی

نیایش، راز و نیاز درونی است با کمال مطلق

نیایش کشش روح است به سوی کانون غیرمادی جهان

نیایش پرواز انسان است به سوی پروردگار عالم

نیایش منحصر به انسان‌ها نیست تمام موجودات عالم در نیایشی بزرگ شرکت دارند هر یک به زبان خود خدا را تسبیح می‌کنند.

شعله شمع خود نیایشی است و سوختن پروانه نیایشی دیگر

خنده معصوم کودک نیایشی است و مهر پاک مادر نیایشی دیگر

نیایش یک سیر روحانی و مکاشفه درونی است که در آن وجود آدمی می‌جوشد، می‌سوزد به روح مبدل می‌شود به فراخنای عالم هستی بالا می‌رود و در وجود کل حل می‌گردد.